قال مولانا علی‌ابن ابیطالب: یا مُؤمِنُ اِنَّ هذَا العِلمَ وَالاَْدَبَ ثَمَنُ نَفْسِکَ فَاجْتَهِد فى تَعَلُّمِهِما، فَما یَزیدُ مِنْ عِلْمِکَ وَ اَدَبِکَ یَزیدُ فى ثَمَنِکَ وَ قَدْرِکَ، فَاِنَّ بِالْعِلْمِ تَهْتَدى اِلى رَبِّکَ وَ بِالاَْدَبِ تَحْسِنُ خِدْمَةَ رَبِّکَ وَبِأَدَبِ الْخِدْمَةِ یَسْتَوجِبُ الْعَبْدُ وَلایَتَهُ وَقُرْبَهُ، فَاقْبَلِ النَّصیحَةَ کى تَنْجُوَ مِنَ الْعَذابِ.اى مؤمن! به تحقیق، این دانش و ادب بهاى جان توست پس در آموختن آن دو بکوش که هر چه بر دانش و ادبت افزوده شود بر قیمت و قَدْرت افزوده مىشود؛ زیرا با دانش به پروردگارت راه مىیابى و با ادب به پروردگارت خوش خدمتى می‌کنى و با ادب در خدمتگزارى، بنده سزاوار دوستى و نزدیکى به او می‌شود. پس این نصیحت را بپذیر تا از عذاب بِرَهى. جامع الأخبار، ص 310، ح 852. لَمّا أرادَهُ النّاسُ عَلَى البَیعَةِ، اِعلَموا أنّی إن أجَبتُکُم رَکِبتُ بِکُم ما أعلَمُ، ولَم اُصغِ إلى قَولِ القائِلِ وعَتبِ العاتِبِ. هنگامى که مردم او را براى بیعت خواستند ـ: بدانید که اگر خواسته شما را اجابت کنم، شما را آن‌گونه که مى‌دانم، راه بَرَم و به سخنِ سخن‌سرایان و سرزنش سرزنش کنندگان، گوش فرا ندهم. نهج‌البلاغة: الخطبة ٩٢.