یکی از متقاضیان باروری «مریم» می‌گوید که سال گذشته، حدود 35 میلیون تومان برای چند دوره آی‌وی‌اف هزینه کرده، اما بیمه تنها حدود 10 میلیون تومان پرداخت کرده است. یک متقاضی دیگر فائزه، اهل بندرعباس هم درمان را نیمه‌کاره رها کرده و می‌گوید که «دو سال گذشته بالای 20 میلیون تومان هزینه درمان و ویزیت و بستری در بیمارستان شد، اما نتیجه‌ای نداشت و درمان را رها کردم و اکنون هم در حال جدا شدن از همسرم هستم.». یک خانم دیگر هم که برای درمان ناباروری اقدام کرده است، می‌گوید که 30 تا 40 میلیون تومان هزینه کرده‌اند، اما باروری اتفاق نیفتاد و به‌دلیل اینکه دیگر از پس هزینه‌ها برنمی‌آیند، درمان را رها کرده‌اند.گلایه‌های زوجین نابارور از هزینه‌های بالای درمان درحالی است که سالیانه دو هزار میلیارد تومان برای درمان ناباروری در کشور توسط بیمه سلامت پرداخت می‌شود. با اینحال طبق تعرفه سال 1402 هزینه آی‌وی‌اف (بارور ساختن تخمک در آزمایشگاه) حدود 24 میلیون و هزینه‌ای یو ای (تلقیح داخل رحمی) حدود 6 میلیون تومان است و هزینه تخمک اهدایی نیز بین40 الی 50 میلیون تومان و هزینه فریز جنین هشت میلیون تومان اعلام می‌شود. با این حساب بدون در نظر گرفتن هزینه ویزیت، دارو، آزمایشات و رفت‌وآمد از شهرهای مختلف و اقامت، یک زوج باید 88 میلیون تومان هزینه کنند تا به احتمال 40 درصد صاحب فرزند شوند.

در سال گذشته هزینه آی‌وی‌اف حدود17 میلیون تومان، هزینه ‌ای‌یو‌ای یک میلیون و 800 هزار تومان و هزینه تخمک اهدایی هم بین 30 تا 40 میلیون تومان برآورد می‌شد.

بررسی آمارهای رسمی نشان می‌دهد که نزدیک به چهار میلیون زوج در ایران نابارور هستند، این یعنی از هر پنج زوج یک زوج مشکل ناباروری دارند که از میانگین جهانی بالاتر است. مدیر عامل سازمان بیمه سلامت ایران اخیرا اعلام کرده است که در حال حاضر 45 میلیون نفر تحت پوشش بیمه سلامت هستند و زوجین نابارور هم به‌عنوان یکی از گروه‌های تحت پوشش هستند و افراد برای انجام تست‌ها باید به مراکز آزمایشگاهی و سونوگرافی تحت پوشش بیمه خود مراجعه نمایند.

جامعه‌شناسان معتقدند که اهدای تخمک از سوی برخی دلالان به‌عنوان «فرصت شغلی» یاد می‌شود و برخی زنان برای تأمین معاش به این موضوع به چشم شغل ثابت نگاه می‌کنند. در حالی که متخصصان زنان و زایمان نسبت به عوارض اهدای تخمک و نگاه به آن به‌عنوان یک شغل و در آمد ثابت هشدار می‌دهند و از پیامدهای منفی جسمی و روحی پس از انجام این عمل به ظاهر ساده می‌گویند. انجام این عمل «برای یک یا دوبار شاید فرد را با عوارض جدی روبه‌رو نکند؛ اما تکرار آن سلامتی زنان را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد» و افزایش ریسک ابتلا به سرطان دهانه رحم از عوارض جبران نشدنی این عمل به ظاهر ساده است.

رئیس انجمن ناباروری ایران؛ محمدابراهیم پارسانژاد می‌گوید که اصولاً هزینه‌های ناباروری در همه کشورها بالاست، اما نکته اینجاست که «ما جزو معدود کشورهایی هستیم که چه بیمه پایه و چه بیمه تکمیلی بخش‌هایی از هزینه‌های ناباروری را تقبل می‌کنند».

اما مدیر مرکز ناباروری ابن سینا؛ دکتر علی صادقی‌تبار می‌گوید که اگرچه درمان ناباروی شامل بیمه می‌شود، اما خیلی کمک‌کننده نیست، چراکه «در هر بار آی‌وی‌اف به طور میانگین سه بار انتقال نیاز است» تا یک مادر باردار شود و بسته به دوز داروهای تجویزشده برای مادر هزینه‌ها متفاوت است، بنابراین «روند این حمایت باید به نوعی باشد که زوجین بدون بوروکراسی پیچیده اداری بتوانند از این حمایت بهره ببرند».

دکتر اشرف آل‌یاسین؛ استاد بیماری‌های زنان و زایمان و فلوشیپ ناباروری می‌گوید که درمان نازایی گران است. بهتر است «بیمه‌ها طبق قراردادشان به‌روز کار کنند و از همان ابتدا یک تنخواه گردان به بخش‌های نازایی بدهند» تا وسایل یکبار مصرف خود مانند مدیا، سوزن و... تهیه کنند و بعد قرارداد بیمه ببندند و این مبالغ را از آن کم کنند. علاوه بر این جامعه‌شناسان معتقدند که همانند اهدای خون انتظار می‌رود که اهدای تخمک نیز بر اساس انگیزه‌های دگردوستانه انجام شود تا زوجین رؤیای فرزندآوری را برای هزینه‌های کمرشکن آن کنار نگذارند.