این دکترای روانشناسی بیان کرد: بسیاری از اوقات ما خود هم نمی‌دانیم علایقمان چیست؛ مگر اینکه به موارد مختلف فکر کنیم و ببینیم که کدام کاری که انجام می‌دهیم حس بهتری به ما می‌دهد؛ حال اگر دقیقا هم ندانستیم می‌توانیم به فرضا به نوجوان پیشنهاد دهیم که لیستی تهیه کند و علایق خود را بنویسید.

آی اظهار کرد: باید یه نوجوانان کمک کنیم هدفی را علامت‌گذاری کنند و سپس در راستای این هدف حرکت کنند چراکه بسیاری از نوجوانان مراجعه کننده افرادی هستند که می‌گویند برای آینده خود هیچ هدف و برنامه‌ای ندارند و از آنجایی‌که بی‌هدف و بدون برنامه‌ریزی اوقات خود را می‌گذرانند باعث جلب توجه و نگرانی والدین می‌شود که به سبب این نگرانی مدام به او تذکر می‌هند.

وی افزود: حق هم با والدین است چراکه اگر نوجوانی در سنین 12 تا 18 سالگی که یکی از دوره‌های مهم رشد است هدف و برنامه‌ریزی نداشته باشد؛ تنها کاری که می‌کند وقت هدر دادن است مانند گذراندن ساعات زیادی از روز با گوشی و فضای مجازی و رد و بدل کردن حرف‌های بیهوده با دوستانش، اما وقتی هدف داشته باشد یک مقداری از وقت خود را روی اهدافش می‌گذراند.

وی با بیان اینکه البته تفریح به اندازه توصیه می‌شود اما نه بیش از اندازه، اظهار کرد: والدین اگر با تندخویی با او صحبت کنند جواب عکس می‌گیرند و زمانی می‌توانید با نوجوان خوب صحبت کنند و از آن صحبت نتیجه بگیرند که ابتدا به دریچه قلب او ورود پیدا کنند؛ ابتدا قلب او را تسخیر کنید و بعد مغز او را.

وی بیان کرد: والدین نباید با آنها وارد جنگ و نزاع شوند بلکه او را در کنار خود بیاوریم و قلب او را تسخیر کنیم و کمک کنیم تا هویت خود را پیدا کند؛ همه نوجوانانی که هویت ندارند و نا امید هستند به افسردگی مبتلا می‌شوند در پیدا کردن علایق نوجوانانمان و هدف گذاری اش و بعد در جهت هدف حرکت کردن ما باید دست آنها را بگیریم؛ نه مچ آن‌ها را.

وی تصریح کرد: مسلما زمانی که ما نقش پلیس را بازی می‌کنیم او هم نقش دزد را بازی خواهد کرد پس نقش حامی را بازی کنید تا او هم به شما احترام بگذارد چراکه نوجوانان موجودات بسیار جذابی هستند فقط ما باید راه ورود به آنها را بلد باشیم و در برابر آنها قاطع و مهربان باشیم، با وی واضح و شفاف صحبت کنییم؛ زمان بندی برای درس و تفریح کنیم.

این روانشناس بیان کرد: نوجوان در منزلی که زندگی می‌کند رفتار و تفکر و نگرش را می‌بیند و نام این عمل هم یادگیری مشاهده‌ای است و بعد این رفتارها را به مبنایی در ذهن خود تبدیل می‌کند؛ پس اگر نوجوانی به درس خواندن علاقه‌ای ندارد دلایل بسیار متعددی دارد ولی مهم ترین عامل افکار ما است و اینکه فرزند ما ما می‌بیند که ما چه می‌گوییم و آن را ملکه ذهن خود می‌کند.