فرانک باقری با بیان اینکه مسیرهای عابر پیاده به عنوان بخش جدایی‌ناپذیر سیستم حمل‌و‌نقل شهری و ارتباط‌دهنده مبدأ و مقصد با سواره‌رو است، اظهار کرد: توجه به بهینه‌سازی پیاده‌راه‌ها سبب افزایش سلامتی جسمی و روحی شهروندان و خلق فضاهای شهری با کیفیت و مناسب خواهد شد.

وی افزود: اهمیت به عابران پیاده ویژگی مشترک بهینه‌سازی پیاده‌راه‌ها به عنوان عامل حیات‌بخش فضاهای شهری در طراحی این فضاها و مانعی بر متروک شدن آن‌ها است.

این کارشناس حوزه شهرسازی با اشاره به فراموشی سپرده شدن برخی فضاهای شهری تصریح کرد: با اختراع خودروی شخصی و تولید روزافزون آن، چهره شهرها و نوع زندگی مردم دچار تغییراتی شد، رفته‌رفته نقش وجودی انسان به‌عنوان کاربر اصلی فضاهای شهری رو به فراموشی رفت. تجاوز به حریم پیاده و آمار بالای تصادفات منجر به مرگ عابران، نتیجه تسلط کامل خودروها بر فضای شهری است.

باقری خاطرنشان کرد: چیرگی خودرو در شهرها و سکونت‌گاه‌ها، عامل از بین رفتن ویژگی‌های زیادی از بافت‌های مسکونی شهری در جهان به‌ویژه در ایران شده است.

وی تصریح کرد: برای مردم شهرها، ترافیک و مسیرهای جدید اتومبیل، حس مکان و توان دریافت و بهره‌برداری از ارزش‌های کالبدی (مانند ویژگی‌های طبیعی، تنوع و نفوذپذیری فضایی و بصری، شکل بدنه‌ها و آمیختگی کاربری‌ها با بافت زمینه) و نیز درک ارزش‌های یادمان‌های کهن، هویت و اصالت بافت‌های مسکونی را تغییر داده است.

این کارشناس حوزه شهرسازی تأکید کرد: گذرها و میدان‌ها که دیرزمانی در پی پیاده‌روی و تجمع مردم، محل آسایش، آرامش، جنبش و تعامل بوده، امروزه به خیابان، فلکه و یا مکانی پر از هراس و شلوغی و آلودگی برای تجمع و گذر خودرو تبدیل شده است.

  آشفتگی در فضاهای شهری

باقری با بیان اینکه آشفتگی پیاده‌روی نه تنها در گذرها، بلکه در همه فضاهای شهر مانند میدان‌ها دیده می‌شود، اظهار کرد: در کشورهای توسعه‌یافته، برای استفاده ایمن و صحیح از خودروها تمهیداتی اندیشیده شد که در نتیجه آن عابران پیاده نیز از آرامش و ایمنی نسبی برخوردار شدند، اما در کشورهای در حال توسعه همچون ایران، چنین تمهیداتی اندیشیده نشده است.

وی تأکید کرد: درگذشته عابر پیاده به‌عنوان عنصر اصلی در برنامه‌ریزی و طراحی شهری مورد توجه قرار می‌گرفت، اما اکنون رشد شهرنشینی و ازدیاد وسایل نقلیه در کشور باعث از بین رفتن مقیاس انسانی در سطح شهر، نابودی فضاهای شهری و ارتباطات چهره‌به‌چهره، افزایش تراکم در مراکز شهری و افزایش میزان تصادفات در شبکه معابر، از بین رفتن ایمنی و امنیت عابران پیاده، کاهش ارزش عابر پیاده و به‌طور کلی موجب تنزل کیفیت محیط از منظرهای مختلف شده است همچنین امکان بهره‌گیری از موقعیت مکانی محیط را به شدت کاهش داده است و در نهایت منجر به بروز محیطی با کیفیت پایین به خصوص برای عابران پیاده شده است.

این کارشناس حوزه شهرسازی گفت: از نقایص عمده شهرها در سطح جهان وابستگی بیش از حد نیاز به حرکت سواره و تخلف از حفظ و ساماندهی فضاهای پیاده و حرکت پیاده است، این امر یکی از عوامل عمده کاهش کیفیت محیط شهری و افول ارزش‌های اجتماعی، فرهنگی و بصری در فضاهای شهری محسوب می‌شود.