حلقه پُرشور و اشتیاق مردم در اطراف یک مسئول در رده‌های مختلف مدیریت، یکی از قاب‌های پُرتکرار بعد از انقلاب اسلامی بوده است؛ درواقع با مردم بودن و با آن‌ها نشست‌وبرخاست داشتن در این نظام اندیشه‌ای نه یک رویکرد تزئینی، بلکه بخشی از راهبرد مدیریتی است. همان‌طور که امیرالمؤمنین امام علی علیه‌السلام فرمودند، زمامدار نباید خود را از مردم دور نگه دارد؛ زیرا که اختفاى زمامدار از مردم جامعه، موجب موجب کم‌اطلاعى از امور مى‌شود.
درواقع ارتباط مستقیم مسئولان با مردم، صرفاً یک شعار یا نمایش سیاسی نیست؛ این ارتباط ستون حکمرانی مردمی و کلید افزایش سرمایه اجتماعی است. مردم وقتی احساس می‌کنند صدایشان شنیده می‌شود و مسائلشان در دستور کار قرار می‌گیرد، حتی در سخت‌ترین شرایط اقتصادی و اجتماعی نیز با امید بیشتری دولت را همراهی می‌کنند؛ اما پرسش مهم این است که آیا ارتباط امروز مسئولان با مردم توانسته است این رسالت را به‌طور کامل محقق کند؟ پاسخ روشن است: حضور وجود دارد، اما باید عمیق‌تر، گسترده‌تر و اثربخش‌تر شود.
این یک واقعیت غیر قابل انکار است که حتی در سخت‌ترین شرایط بی‌تردید صحنه‌هایی که مسئولان به دور از تشریفات به میان مردم رفته‌اند، امیدی تازه در دل‌آن‌ها ایجاد کرده است. برای بسیاری از شهروندان دیدن اینکه مقام مسئول مستقیم و بی‌واسطه به حرفشان گوش می‌دهد، نشانه‌ای از اهمیت جایگاه مردم در تصمیم‌گیری‌ها است. این دستاورد نباید دست‌کم گرفته شود؛ چراکه هربار دیوار فاصله کوتاه‌تر و بذر اعتماد جدیدی در جامعه کاشته می‌شود.
در این میان یک نکته وجود دارد و آن اینکه امیدآفرینی آغاز راه است، نه پایان آن. مردم انتظار دارند این دیدارها بیشتر به مرحله «نتیجه» برسد؛ ارتباطی که در آن تنها شنیدن وجود داشته باشد، اما پیگیری و اقدام عملی دیده نشود، درنهایت به سرخوردگی می‌انجامد. جامعه امروز بیش از هر زمان نیازمند آن است که مسئولان آن نه‌تنها شنونده، بلکه عمل‌کننده باشند.
درواقع وقتی می‌توان ادعا کرد که حضور درمیان مردم به‌عنوان یک راهبرد مورد توجه قرار گرفته است که آن‌ها بعد از هر حضور، عمل به قول‌ها و مصوبات را شاهد باشند؛ چراکه وقتی این دیدارها دستاورد خواهند داشت که ثمراتشان را مردم در وهله نخست طی کوتاه‌مدت ببینند. اگر به دنبال تقویت سرمایه اجتماعی هستیم، سرمایه‌ای که با هیچ بودجه‌ای قابل خریداری نیست، این اعتماد تنها با ارتباط واقعی و مستمر به‌دست می‌آید.
علاوه‌بر تقویت سرمایه اجتماعی، حضور مدیران در میان اقشار مختلف جامعه موجبات موفقیت در سیاست‌گذاری‌ کلان می‌شود؛ چراکه مشکلات و مسائل مختلف ریشه در واقعیت‌های اجتماعی داشته و این واقعیت‌ها فقط در میدان زندگی مردم دیده می‌شوند و نه در گزارش‌های رسمی.
از سوی دیگر جامعه‌ای که حضور مسئولان را واقعی ببیند، انگیزه بیشتری برای مشارکت در امور عمومی پیدا می‌کند و با مشکلات، سازگارتر و مقاوم‌تر می‌شود؛ این را به‌خوبی می‌توان در تأثیر حضور مسئولان از رهبر معظم انقلاب تا فرماندهان نظامی و سایر مسئولان در موقعیت‌های مختلف به‌ویژه در مواقع بحرانی از زلزله و سیل گرفته تا همین جنگ 12 روزه، رصد کرد.
حال این پرسش مطرح می‌شود که چگونه می‌توان به سطحی بالاتر در ارتباط و اثرگذاری رسید؟ ازجمله عوامل مؤثر بر ارتقای کیفیت این دیدارها می‌توان به موارد ذیل اشاره کرد:
نخست اینکه دیدار با مردم نباید به مناسبت‌ها و سفرها محدود بماند؛ این ارتباط باید به سازوکاری پایدار و منظم تبدیل شود.
دوم، توجه به این موضوع مهم که بیان مشکلات، گام نخست است؛ اما گام تعیین‌کننده، ارائه راه‌ حل و پیگیری نتایج است.
سوم، کاستن از تشریفات و تقویت صمیمیت و همدلی است؛ حضور واقعی زمانی محقق می‌شود که مردم احساس کنند بدون واسطه و بی‌هراس، حرفشان را می‌زنند و شنیده می‌شوند.
امروز بیش از هر زمان دیگر نیازمند آن هستیم که ارتباط مسئولان با مردم از سطح نمادین به سطحی راهبردی و اثرگذار ارتقا یابد؛ این حضور تا امروز بسیار امیدآفرین‌ بوده، اما برای ساختن آینده‌ای مطمئن‌تر، باید عمق و کیفیت بیشتری پیدا کند. امید آن است که مسئولان این مطالبه را جدی بگیرند و بدانند هربار که فاصله‌ها کم می‌شود، سرمایه‌ای عظیم برای حکمرانی و توسعه کشور فراهم می‌آید. آینده روشن جامعه ما نه در فاصله‌ها، بلکه در همین پیوند صمیمانه میان مردم و مسئولان ساخته خواهد شد.