او به سبب کمی هدایا آن‌ها را رد می‌کند؛ ولی بعد از مدتی از این عمل خود پشیمان می‌گردد و نامه‌ای می‌نویسد و پوزش می‌خواهد و در دل خود، ضمن توبه، نیت می‌کند که اگر دوباره این هدیه برای او فرستاده شود، آن را بپذیرد. بعد از مدتی، هدیه به دست او می‌رسد، و در توقیعی، حضرت به یمانی اشاره کرده، می‌فرماید: تو، با رد هدیه ما، اشتباه کردی واگر طلب مغفرت از خداوند کنی، خداوند تو را خواهد بخشید. از این توقیع شریف دو نکته استفاده می‌شود؛ 1. امام زمان عالم به سر است و از اعمال و حتی نیات ما آگاه است؛ لذا در روایتی، امام صادق علیه‌السلام، در ذیل آیه شریفِ قُلِ اعْمَلُوا فَسَیرَی اللهُ عَمَلَکمْ وَرَسُولُهُ وَالْمُؤْمِنُونَ می‌فرماید مراد از مؤمنین امامان‌اند. 2. طلب مغفرت از خداوند سبب غفران گناهان است. با در نظر گرفتن این که طلب، امری قلبی است واحتیاج به لفظ ندارد، طلب مغفرت در تحقق مغفرت الهی و قبولی توبه کافی است.