رو کن به سوی طوس بگو یا اباالجواد

استاد ما که سایه او مستدام باد

نام تو را به ما شب اندوه یاد داد

لطف کم تو شامل طبعم اگر شود

بالطبع این غزل برود سمت مستزاد

آیینه رضایی و چهره‌شناس شهر

تنها به چشم‌های تو کرده است استناد

ای هشت جد تو همه سلطان همه کریم

تا هفت جدم‌اند گدایان خانه‌زاد

مسکین‌ترین یتیم اسیر محبتم

یا ایها‌الرئوفی و یا ایهاالجواد

جز سایه‌سار خانه‌ات ای سایه سرم

هرگز مرا نبوده به دیواری اعتماد

ما جز به نیت تو زمان شکستگی

«من لا عماد له» ننوشتیم «یا عماد»

حالا که از جمال تو یک خط نخوانده‌ایم

پس بهتر است کور شود چشم بی‌سواد

ای مشهد تو آینه مشهدالرضا

در صحن تو امام رضا گفته‌ام زیاد

جانم فدای شاعر فرزانه‌ای که گفت

رو کن به سوی طوس بگو یا اباالجواد