شاید بتوان گفت یکی از معانی تربیت نافع و تهذیب نفس، ترک مستمر فراموشی و غفلت از مرگ به‌عنوان پُلی است که ما را به عرصه حیات جاودان داخل کرده و سیمای خودساخته ما برای همیشه هویدا می‌شود و آنچه در آنجا به‌عنوان سیمای حقیقی خود شاهدیم، حاصل سال‌های عمری است که یکی پس از دیگری پشت سر گذاشته‌ایم. دنیای امروز ما عالم ظاهر و باطن است، اما حیات اخروی آیینه باطن و تصویری حقیقی بوده که به دست خویش با نیت، اندیشه و رفتارمان ساخته‌ایم؛ بنابراین با اطمینان می‌توان گفت زرنگ کسی است که در سالیان عمر با تقید به اندیشه، اعمال و رفتار خداپسندانه، زیباترین سیما را برای جاودانگی خود ترسیم کند.

شاید شنیده باشید که مردم در این دنیا ما را به پول، مقام و جایگاهمان می‌شناسند، اما در آخرت و حیات جاودان، افراد را به سیما و نتیجه افکار و رفتارشان می‌شناسند؛ به همین جهت هم هست که خداوند در قرآن مجید آورده است «شما برای خود دنیا را طلب می‌کنید، اما ما برای شما آخرت خوب را می‌خواهیم». امام علی‌ابن‌ابی‌طالب (ع) می‌فرمایند همواره خدا و قیامت را به یاد داشته باشید، اما گویا همه عوامل این دنیا دست به دست هم داده‌اند که غالب ما به این توصیه محوری بی‌توجه بوده و غفلت بورزیم و بی‌محل نیست که بگوییم وقتی در دعا از پروردگار می‌خواهیم در دنیا توفیق حسنات را به ما بدهد، بخش اعظمی از آن همین یاد خدا و مرگ باشد که صدها خیر و برکت در آن نهفته است.

مسئله این است که بدانیم و به سوی این باور برویم که خداوند خالق کل هستی، بهترین‌ها را برای ما خواسته و تسلیم آنی شویم که سعادت دنیوی و اخروی ما (با تعریف الهی) در آن است؛ فلسفه ارسال رسول هم قرار گرفتن انسان در چنین مسیر پُرارزش و نتیجه‌بخشی بوده و اگر هریک از ما خودخواه به معنای سازنده‌اش باشیم، بهترین گزینه برای انتخاب، چیزی جز این مسیر نورانی و پُرحاصل نیست که با اندیشه و رفتار خداپسندانه بهترین سیما را برای خود در دنیا و به‌ویژه آخرت ترسیم کرده و وجود خود را به بالاترین بها در محضر مقدس‌ترین عرصه که درگاه الهی است، عرضه کنیم، إن‌شاءالله.

حسین صادقیان