با مروری در حدیث امامت امام رضا علیه‌السلام در می‌یابیم امامت در درجات عالی آن، شأنی است که هر کسی نباید داعیه‌دار آن باشد و هیچ فردی لایق این مسند نیست. طبق این روایت منظور از درجات عالی امامت، همان جایگاه خلافت خداوند و خلافت رسول خدا صلی الله علیه و آله و مقامی است که تمام احکام شرعی اسلام در گروی آن است. همچنین امامت جایگاهی است که تمام عالم و آدم به اذن خداوند تحت اشراف و کنترل اوست و هیچ مخلوقی از دایره امامت او خارج نیست و تمام عالم با تابش نور او حیات می‌گیرد. در فرازی از این حدیث درباره شأن امام می‌خوانیم:

الْإِمَامُ مُطَهَّرٌ مِنَ الذُّنُوبِ مُبَرَّأٌ مِنَ الْعُیُوبِ مَخْصُوصٌ بِالْعِلْمِ مَوْسُومٌ بِالْحِلْمِ نِظَامُ الدِّینِ وَ عِزُّ الْمُسْلِمِینَ وَ غَیْظُ الْمُنَافِقِینَ وَ بَوَارُ الْکَافِرِینَ

امام، از گناهان پاک و از عیب‌ها مبرّا و به علم اختصاص یافته و به بردبارى شناخته شده و نظام دین و بزرگ‌مندى مسلمین و خشم برانگیز منافقین و تباهى کافرین است

طبق این فراز از حدیث، امام، طاهر از هر گناه و مُبرّا از هر عیبی است و این تنها در شأن پیامبر صلی الله علیه و آله و سلاله پاک ایشان است و همان است که خداوند در آیه 33 سوره احزاب مشهور به آیه تطهیر بیان کرده است: «إِنَّما یُریدُ اللَّهُ لِیُذْهِبَ عَنْکُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَیْتِ وَ یُطَهِّرَکُمْ تَطْهیراً».

همچنین امام دارای علم و بلکه علم تمام هستی مخصوص اوست و هیچ مسئله‌ای نیست مگر اینکه امام به آن علم دارد. در این باره، رجوع به معجزات عترت علیهم‌السلام در کتاب‌هایی مثل «مدینةالمعاجز» سید هاشم بحرانی، «اثباةالهدی» شیخ حرّ عاملی، «توحید مفضل» و « مناظرات امام رضا علیه‌السلام نافع است.

امام رضا علیه‌السلام در فرازی دیگر از این حدیث، امام را در جایگاه نظام دین و عزت مسلمین معرفی می‌کند؛ به این معنا که هر نظم و نظاماتی در عالم، در ید قدرت و سلطه امام است.

با این توصیفات در می‌یابیم امامت عطیه‌ای الهی است که خداوند آن را در نسل طاهر ابراهیم نبی علیه‌السلام قرار داده است و اوج درجات آن در پیامبر صلی الله علیه و آله و اهل بیت وحی تجلی می‌یابد.