عمدۀ نگاه جامعۀ مسلمان و شیعۀ ما نسبت به پیامبر(ص) و اهل‌بیت علیهم‌السلام در سه دسته قرار دارد: 1ـ وجود مقدسی که منحصر در تاریخ گذشته‌اند 2ـ هادیان و ائمۀ برحق و برخاسته از جامعۀ عرب 3ـ انوار مطهری که راهنمای مسلمانان به ویژه شیعیان عالم‌اند.
اما از منظر قرآن و آموزه‌های دین، پیامبر صلی الله علیه و آله و اهل بیت وحی، نه موجوداتی منحصر در تاریخ بلکه انواری ازلی‌اند که در هر زمان و مکانی راهنمای بشرند، وجه هدایتیِ ایشان منحصر در مسلمانان و شیعیان نیست بلکه تمام عالم به اذن‌الله در ید قدرت ایشان و تحت امر پیامبر و اهل عترت است؛ از این جهت است که خداوند وقتی می‌خواهد به معرفی پیامبر(ص) بپردازد، ایشان را رسول بر تمام مردم معرفی می‌کند، نه صرفاً رسول بر عده‌ای خاص از مردم؛ آنجا که در آیه 158 اعراف فرمود «قُلْ یا أَیُّهَا النَّاسُ إِنِّی رَسُولُ اللَّهِ إِلَیْکُمْ جَمیعاً...؛ بگو ای مردم، من رسول خدا به سوی تمام شما هستم». بنابراین خلفای رسول به اذن الله نیز در چنین جایگاهی قرار دارند، چه مردم بپذیرند و چه انکار کنند.
اما درک حقیقی این ماجرا به وقوع نخواهد پیوست مگر اینکه عالم به حالت اضطرار و اضطراب در آید و مردم دنیا با حالتی مُضطر، آن منجی وعده داده شده توسط انبیاء را از خداوند طلب کنند؛ آن زمان است که با اولین طلیعه‌های یاریِ خداوند از مجرای برترین خوبان بشر یعنی اهل‌بیت وحی و به ویژه امام عصر (عج) مواجه می‌شوند و به این حقیقت دست می‌یابند که مسیر رشد و رستگاری، همان مسیر آموزه‌های وحی از پنجرۀ وجود مقدس چهارده معصوم علیهم‌السلام و راه نجات از فتنه‌های سخت آخرالزمان، دست آویختن به دامان مطهر آن بزرگواران است.
از این روست که امیرالمؤمنین (ع) در روایتی فرمود: پرچم حق به دست ما است؛ لَنَا رَایَةُ الْحَق؛ هر که در سایه آن درآید بر او سایه می‌افکند؛ مَنِ اسْتَظَلَّ بِهَا کَنَّتْه؛ و هر کس برای رسیدن به آن سبقت گیرد، از آتش فتنه‌ها رستگار بیرون می‌آید؛ وَ مَنْ سَبَقَ إِلَیْهَا فَازَ؛ و هر کس از آن باز ماند نابود شود؛ وَ مَنْ تَخَلَّفَ عَنْهَا هَلَکَ؛ و هر که از آن جدا شود سرنگون شود؛ وَ مَنْ فَارَقَهَا هَوَى؛ و هر کس بدان چنگ زند نجات یابد؛ وَ مَنْ تَمَسَّکَ بِهَا نَجَا (الخصال صدوق، ج2، ص 633).
یا در دیگر روایت فرمود: مَعَنَا رَایَةُ الْحَقِ وَ الْهُدَى مَنْ سَبَقَهَا مَرَقَ وَ مَنْ خَذَلَهَا مُحِقَ وَ مَنْ لَزِمَهَا لَحِق؛ پرچم حق و هدایت همراه ما است؛ هرکه از آن سبقت گیرد، خارج می‌شود (از جرگۀ ما)، هرکه آن را خوار شمارد، نابود و هرکه ملازم آن باشد، ملحق می‌شود به جرگۀ ما. (کتاب سلیم بن قیس الهلالی، ج2، ص 716 )