بعد از پیروزی انقلاب اسلامی در کشور عزیزمان ایران، دولت‌های استعمارگر بیگانه و معدود معاندانی در داخل، مشغول اجرای انواع توطئه و فتنه‌ها برای جلوگیری از پیشرفت ایران اسلامی و قوام یافتن استقلال که از اهداف و شعارهای اصولی انقلاب بود، شدند. گذشته از مقاطع قبلی در چند سال اخیر نیز (همچون از دو ماه قبل که فتنه خارجی اسنپ‌بک در مجامع سیاسی و اقتصادی داخل و خارج مطرح است) عده‌ای از سرمایه‌داران و صاحبان قدرت ازجمله اقتصادی در داخل کشور، پیش از زورگویان خارجی ظالم، برای آزار و اذیت مردم و چپاولگری خویش، آستین بالا زده‌اند و علاوه‌بر تقویت جو روانی منفی در بین مردم، برخی کالاها و اقلام ضروری برای زندگی روزمره را حتی اگر در روی آب هم که شده، مانند گوشت خریداری‌شده روی کشتی، معطل نگه می‌دارند تا تحقیقا چند برابر آثار خارجی و واقعی مکانیسم ماشه بر افزایش قیمت‌ها اثر بگذارند و صریح بگویم در اکثر موارد چیزی جز «چوب تر» نمی‌تواند این زالوصفتان را به جای خود بنشاند.
اگر شما به کف بازار رفته و حاضر در میدان شوید، در خواهید یافت که قیمت بیشتر کالاها بس ظالمانه بالا رفته و اگر برای مثال نرخ دلار در همین دو ماه گذشته حدود حداکثر 15 درصد رشد داشته، اما دست‌اندرکاران چندگانه بیشتر کالاهای مورد نیاز ضروری مردم و دلالان غالبا خیانت‌پیشه به انواع حیل و بهانه‌ها، بسیار بیشتر از افزایش نرخ دلار روی قیمت برخی کالاها برده‌اند. این گروه افراد عمدتا در رفتاری تشکیلاتی یا غیر سازمان‌دهی شده، جاده‌صاف‌کن دشمنان خارجی شده‌اند و میزان و چگونگی مقابله با آنان از طرف متولیان قانونی به‌هیچ‌وجه در اندازه لازم و بازدارنده نیست. به اعتباری می‌توان گفت افراد نه‌چندان کمی تا اندازه‌ای که تیغشان می‌برد، به مردم و به‌خصوص قشر آسیب‌پذیر لطمه وارد می‌کنند.
گرچه دولت و مراجع نظارتی تلاش می‌کنند کمترین فشارها به مردم به‌خصوص در حوزه ارزاق عمومی وارد شود، اما جدا گوش برخی‌ها به شنیدن و ادامه اجحاف محسوس یا نامحسوس عادت کرده و باید گفت نصیحت کارساز نبوده و باید در مواجهه با درصدی، از گزینه‌های دیگر استفاده کرد تا پشیمان‌کننده و بازدارندگی لازم را داشته باشد. تحقیقا درصدی از این‌گونه افراد به قول معروف «روی باد هوا» عمل می‌کنند؛ برای مثال روی کالا قیمت تولیدکننده را 72 هزار تومان درج می‌کنند، اما در مراکز کل‌فروشی می‌توان این کالا را 57 هزار تومان خریداری کرد. درحالی که قطعا خود بنگاه‌های کل‌فروشی هم ارزان‌تر خریده‌اند، اما چون باید سودی ببرند یا نوعی برنج خارجی را که قبل از طرح امکان اجرای مکانیسم ماشه 70 هزار تومان به فروش می‌رساندند به حدود 150 هزار تومان رسانده‌اند! کالاهایی هم داریم که تولید داخل هستند، اما تا 120 درصد افزایش قیمت داشته‌اند، این اندازه جهش چگونه قابل توجیه است؟ الله اعلم.