از دعاهای منسوب به امام عصر(عج)، دعای معروف «اللَّهُمَّ ارْزُقْنَا تَوْفِیقَ الطَّاعَةِ...» است که به زیبایی هر چه تمام و در فرازهایی کوتاه، وظایف منتظران از اقشار و صنوف مختلف را بیان کرده و راه و رسم زندگی به سبک انتظار را نشان می‌دهد.

امام مهدی (عج) در ادامه این دعای شریف بیان می‌کنند: «وَ عَلَى مَشَایِخِنَا بِالْوَقَارِ وَ السَّکِینَةِ؛ بر پیرمردان وقار و سنگینی ببخش».

منظور از مشایخ به قرینه شباب و جوانان کسانی هستند که از نظر سنی بزرگترند و به پیری رسیده اند آنچه شایسته آنها است، وقار به معنای بزرگواری وحلم و بردباری و سکینه به معنای آرامش و طمانینه است. شاید تفاوت این دو واژه از آن جهت است که وقار در نفس و سکینه در اعضاء و جوارح است.

حضرت آیت الله العظمی جوادی آملی در توضیح این فراز می‌فرمایند: «کهنسالان در هر اجتماع با کوله باری از تجربه‌های اندوخته و درس‌های آموخته از زندگی، در حرکت و تربیت جوامع نقش چشمگیری دارند. تربیت جامعه منتظر نیز از این قاعده بیرون نیست، پس شایسته است تا آنان خویش را به دو صفتی که در این دعای شریف به عنوان وصف مطلوب آنان از خدای سبحان درخواست گردیده متصف گردانند، تا هم خود اهل انتظار راستین باشند و هم الگوی عملی دیگران.

وقار به معنای متانت و سنگینی و در برابر خفّت و سبکی است. بر اساس این بخش از دعای نورانی ولیّ عصر (عج) بر کهنسالان بایسته است در اندیشه و عمل، متانت خویش را حفظ کنند و از هر عملی که از قدر آن‌ها بکاهد و جایگاهشان را پایین آورد بپرهیزند.

سَکینه که همانا استقرار و آرامش جسمی و روحی است، دومین صفتی است که اتصاف به آن بر اساس این دعای شریف برای کهنسالان بایسته است. اگر چه اقتضای طبیعت کهنسالی کم صبری و بی قراری است، بر پیران منتظر شایسته و بایسته است تا به هنگام غضب یا هر زمینه تحریکی دیگری که آنان را به اضطراب و بی ثباتی در گفتار و رفتار می‌کشاند، آرامش و وزانت خویش را حفظ کنند.

جامعه ای که کهنسالانش به چنین اوصافی آراسته باشند و با هر مسئله ای با وقار و سَکینه رو به رو شوند، جوانانش پناهگاهی مطمئن و مهربان یافته و در پرتو شفقت آنان و با استفاده از اندوخته‌های ارزشمندشان مسیر بهره مندی‌های مادی و تکامل معنوی را به سادگی می‌پیمایند.»

همانطور که این دو صفت زیبنده بزرگان است ما هم وظیفه داریم نسبت به آنها وقور باشیم «وَقِّرُوا کِبَارَکُمْ وَ ارْحَمُوا صِغَارَکُم‏» پس رعایت احترام متقابل در جامعه از انتظارات امام از ما است که باید در بین کوچک و بزرگ نهادینه شده وبه عنوان فرهنگ مهدوی به جهانیان عرضه شود.