در جهان پُرتلاطم امروز که تغییر، ویژگی ثابت محیط‌های کاری و اجتماعی شده است، دیگر نمی‌توان به الگوهای کلیشه‌ای و محافظه‌کارانه مدیریت دل بست؛ بقا، پویایی و اثربخشی هر سازمان، بیش از هر چیز به قدرت «نوآوری» در مدیران آن وابسته است. مدیری که تنها در چهارچوب‌های تکراری بیندیشد، حتی اگر صادق و کوشا باشد، نمی‌تواند مجموعه‌ای الهام‌بخش و زنده بسازد. نوآوری در مدیریت، به‌ معنای جسارت در دیدن آن‌ چیزی است که دیگران نمی‌بینند و ایجاد مسیری است که هنوز ساخته نشده، اما ضرورت آن احساس می‌شود.
در حوزه‌هایی همچون رسانه که با ذهن، فرهنگ و اعتماد عمومی سروکار دارند، این نگاه خلاقانه اهمیتی دوچندان دارد؛ مخصوصاً اگر بخواهید نام یک رسانه را دوباره زنده کنید. این واقعیتی است که احیای یک رسانه، فراتر از تأمین منابع مالی یا جذب نیرو، نیازمند مدیری است که هم آینده را ببیند، هم مردم را بفهمد و هم از دل محدودیت‌ها، مسیرهایی تازه ترسیم کند. مدیری که رسانه را نه‌فقط ابزار نشر خبر، بلکه آن را به‌مثابه نهادی اجتماعی، فرهنگی و حتی تربیتی ببیند.
چنین نگاهی در کارنامه زنده‌یاد مهدی کاشی، به‌وضوح قابل مشاهده بود؛ مدیری جوان، مؤمن، اخلاق‌مدار و صاحب ایده که در سال‌های بحرانی و فراموش‌شده‌ای از حیات روزنامه سپهرغرب، نقش یک احیاگر تمام‌عیار را ایفا کرد.
مهدی کاشی از آن‌دست مدیرانی بود که با وجود سن‌وسال نه‌چندان بالا، دارای توانایی کم‌نظیری در ایجاد و تقویت روحیه کار گروهی و خلق هدف مشترک در میان افراد بود؛ او در اندک‌زمانی توانست نه‌تنها دفتر مرکزی روزنامه را با تمام ارکان لازم شکل دهد، بلکه دفاتر نمایندگی سپهرغرب را در کردستان، کرمانشاه، ایلام و لرستان نیز راه‌اندازی کرد؛ در فضای رسانه‌ای غرب کشور که اغلب با چالش‌های مالی، محتوایی و مخاطب‌محوری مواجه بود، او با رویکردی نوآورانه، چیدمان سازمانی و ارتباطات درون‌تحریریه، فرآیند تولید محتوا و تعامل با مخاطب را دگرگون کرد.
باور او به نیروی انسانی، اعتمادش به جوانان و قلم‌های تازه‌نفس، توجه به آموزش و ارتقای نیروها و در کنار همه این‌ها، نگاه معنوی و مردمی‌اش به کار رسانه، سبب شد تا روزنامه سپهرغرب دوباره جان بگیرد و نقشی تأثیرگذار در فضای اجتماعی همدان و غرب کشور ایفا کند.
او در عین وفاداری به اصول، نگاهی روزآمد داشت؛ کاشی توانست رسانه‌ای مردمی، مستقل و خلاق بنا و مخاطب عام و خاص را با خود همراه کند.
متأسفانه در ششم مردادماه سال 1399، در اوج بحران کرونا، این مدیر پُرتلاش و آینده‌دار، بر اثر ابتلا به بیماری جان خود را از دست داد؛ اما خاطره‌اش، میراثش و الگوی مدیریتی‌اش هنوز در حافظه رسانه‌ای همدان و سپهرغرب زنده است.
حال در ششم مردادماه، سالگرد درگذشتش، بیش از آنکه سخن از فقدان باشد، سخن از الهامی است که از او باقی مانده است؛ الگویی برای همه مدیرانی که به دنبال کار کردن صرف نیستند، بلکه می‌خواهند اثر بگذارند.
یادش گرامی و راهش ماندگار.