سپهرغرب، گروه خبر: به نظر می‌رسد از عنوان پایتختی سفال جهان که به لالجین داده شده‌ فقط نام آن بر دوش این شهر سنگینی می‌کند و معرفی بیش‌ازپیش آن مستلزم همکاری مسؤولان و مردم است.

شهر لالجین که با نام شهر گِل و سفال شهرت دارد دارای بیش از 900 واحد خرد، کوچک و متوسط در حوزه تولید، تکمیل و فروش سفال و سرامیک است. سال 95 بود که این شهر پس از بررسی‌های نهایی و اعلام نظر رؤسای چهار منطقه اروپا، آمریکای لاتین، آمریکای شمالی و آفریقا، به‌عنوان شهر سفال به ثبت جهانی یونسکو رسید.

لالجین که پایتخت سفال و سرامیک ایران به‌حساب می‌آمد حالا به‌عنوان کوچک‌ترین شهر جهانی ثبت‌شده در تکاپوی معرفی در دنیا است. با اینکه طی این سه سال، تبلیغات گسترده‌ای در معرفی این شهر به‌عنوان پایتخت سفال و اقدمات مؤثری توسط شهرداری لالجین برای زیباسازی شهری، کارگاه‌های تولیدی و فروشگاه‌های سفال انجام و مورد توجه گردشگران و مسافران بسیاری نیز قرار گرفته‌است، اما به‌نظر نمی‌رسد که در این مدت، قدمی بزرگ به اندازه جهانی شدن برای این شهر برداشته شده باشد.

زمانی که از شهر جهانی صحبت می‌کنیم، منظور شهری با زیرساخت مناسب برای جذب گردشگران و برقراری ارتباط با دیگر شهرهای جهانی است، درحالی‌که هنوز در شهر لالجین با کمبود هتل و مراکز اقامتی برای مسافران و گردشگران مواجه هستیم، پسماندهای سفال این شهر به‌منظور بازیافت به‌درستی ساماندهی نمی‌شود و به نظر می‌رسد فقط بار شهر جهانی شدن بر دوش لالجین سنگینی می‌کند.

همچنین عرضه محصولات سفال و سرامیک لالجین که هنوز در حوزه بسته‌بندی و صادرات دچار مشکل هستند، نمی‌تواند آن‌طور که شایسته است سفیر مناسبی برای معرفی ذوق و هنر مردم لالجین در سطح جهانی باشد و با وجود تأسیس مراکز رشد علم و فناوری در این شهر، هنوز تا رسیدن به استانداردهای جهانی در حوزه توزیع و فروش، فاصله بسیار داریم.

شواهد نشان می‌دهد با وجود اینکه شغل بیش از 70‌ درصد مردم لالجین، به‌صورت مستقیم و غیرمستقیم به سفال و سرامیک گره خورده‌است، اما کارگاه‌های سفال با کمبود نیروی انسانی مواجه بوده و بخش قابل توجهی از نیروی کار از شهرهای مجاور برای کسب درآمد و شغل به لالجین می‌آیند.

برای اطلاع از جزئیات بیشتر در خصوص شهر جهانی لالجین با احسان قنبری، فرماندار شهر بهار گفت‌وگو کردیم که در ادامه آمده‌است.

فرماندار شهرستان بهار ضمن اشاره به اینکه کاش به‌جای تبلیغ روی جهانی‌شدن لالجین، ریشه‌ای کار می‌شد، اظهار کرد: هنوز با استانداردهای جهانی فاصله بسیاری داریم.

احسان قنبری با اشاره به نقش قابل توجه مسؤولان و تلاش‌های ستودنی صورت‌گرفته از طرف آن‌ها، تصریح کرد: مدیران شهری باید با همت مضاعف کار کنند و به این سطح از فعالیت نباید قناعت کنیم.

وی گفت: نباید فراموش کنیم که بخش قابل توجهی از بار این تلاش‌ها نیز به دوش فعالان صنعت سفال و سرامیک شهر است.

فرماندار شهرستان بهار با اشاره به اینکه مدتی است روحیه انتقادپذیری در کشور کم شده، عنوان کرد: متأسفانه هر مشکلی که پیش می‌آید مسؤولان مردم را مقصر می‌دانند و مردم مسؤولان را، درحالی‌که همه باید سهم خود را از حل مشکلات بپذیریم.

قنبری اضافه کرد: در شهر لالجین هم، مسؤولان و مردم باید با همکاری یکدیگر فضا را برای معرفی بهتر این شهر به‌عنوان پایتخت سفال جهان فراهم کنند.

وی که زمانی بخشدار لالجین بوده، یکی از مشکلات مهم این شهر در زمینه تولید سفال را بسته‌بندی عنوان کرد و افزود: رونق اقتصادی ناشی از صادرات، نیازمند توجه ویژه به حوزه بسته‌بندی محصولات سفال و سرامیک شهر لالجین است.

فرماندار شهرستان بهار یادآوری کرد: غیر از مشکلات بسته‌بندی با کمبود آب، گاز و خاک سفال نیز مواجه هستیم و در حال حاضر کمبود خاک سفال تهدیدی جدی برای صنعت سفالگری لالجین است.

قنبری اذعان کرد: مسؤولان تلاش کرده‌اند مشکل گاز کارگاه‌های تولید سفال را حل کنند، اما متأسفانه هنوز هم تعداد زیادی کارگاه فرسوده در سطح شهر وجود دارد که گازرسانی به آن‌ها خطرات جدی به دنبال خواهد داشت.

وی با گلایه از بعضی تولیدکنندگان که به‌دنبال توسعه و بهینه‌سازی نیستند و فقط تولید برای آن‌ها اهمیت دارد، گفت: مردم لالجین با روحیه تغییر و همت مضاعف، باید خود برای شهر و جهانی شدن آن در عمل، تلاش کنند.

بدیهی است که ادعای قنبری، منطقی به نظر می‌رسد. شاید طی سال‌های اخیر شکل گرفتن دوگانه مردم- مسؤولان توسط خود مردم، اشتباه بزرگی بوده‌است. برای حل مشکلات کشور، مردم و مسؤولان باید دوشادوش هم همت کنند و از پاس‌کاری مشکلات به یکدیگر بپرهیزند.

مردم ایران طی این سال‌ها ثابت کرده‌اند که نقشی کلیدی در اداره امور کشور و مقابله با بحران‌ها داشته‌اند، در زمینه تولید و فروش نیز باید به مسؤولان کشور کمک کنند تا بتوانیم بیش‌ازپیش شاهد رونق و توسعه تولید باشیم. نمونه موفق این مسئله مردم شهر ملایر هستند که با گردهمایی تجار و سرمایه‌داران توانسته‌اند قدم‌های بزرگی در جهت ارتقای صنعت مبل و منبت بردارند.

اما دستگاه‌های دخیل در این امر مانند میراث فرهنگی و شهرداری باید با عزم راسخ و به‌کارگیری تجارب دیگران، کمبودها را جبران کنند تا بستر رشد و پیشرفت شهر لالجین در حد مطلوب فراهم شود؛ در این راستا جذب سرمایه‌گذاران و ارتباط با کارشناسان حوزه بسته‌بندی، توزیع، فروش و صادرات مواردی است که از مسؤولان مرتبط، انتظار می‌رود.

دانشگاه علمی- کاربردی صنایع دستی مرکز لالجین که رشته‌های کاربردی و متناسب با نیاز مردم این شهر، اعم از گرافیک، مرمت و معماری دارد، از نقاط قوت این شهر محسوب می‌شود، اما می‌بایست امکان تحصیل در رشته‌هایی همچون طراحی صنعتی و طراحی بسته‌بندی هم برای مردم در این شهر فراهم شود تا بتوانیم شاهد ارائه راهکار برای مشکلات بسته‌بندی در محصولات سفالی و سرامیکی باشیم.

از دیگر عواملی که می‌تواند لالجین را در جهت جذب گردشگر یاری دهد، وجود کارگاه‌های سفالگری سنتی است که متأسفانه تخریب شده‌اند، در صورتی که این کارگاه‌ها همچون کارگاه‌های گلاب‌گیری قمصر می‌توانند برای بازدید مسافران جذاب باشند.

امید که مردم و مسؤولان لالجین با اجماع و پرهیز از تک‌روی بتوانند از این فرصت استفاده کنند و شاهد پیشرفت این خطه هنرمندخیز باشیم.