انسان‌ها در زندگی فردی و اجتماعی در مواجهه با انواع خیرخواهی‌ها به گروه‌های متفاوتی تقسیم می‌شوند؛ گروهی مشتاق فهم، درک و دریافت خوبی‌هایی هستند که با پذیرش آن‌ها، راهی احسن وجه می‌شوند، این‌گونه اشخاص ایستایی نداشته و همواره تحول مثبت را معنابخش زندگی پیش‌برنده خود می‌دانند، یک گروه هم به قول معروف در برخورد با خیرخواهی‌ها منفعل بوده و از گوشی می‌گیرند و از گوش دیگر بیرون می‌کنند. اینان تا آخر عمر در خود مانده و در جوانی، میان‌سالی و بزرگ‌سالی هم خیزی ندارند و به ثمن بخس عمر می‌فروشند. گروه سوم که اسفل‌السافلینی هستند، نسبت به خیرخواهی‌ها با اراده و اختیار به مقابله برخاسته و عناد با خوبی‌ها آنان را به جایگاهی پست‌تر از چهارپایان سوق می‌دهد؛ شاید در اینجا بتوان به اشاره قرآن کریم هم توجه کرد که می‌فرماید «ذالک‌الکتاب لا ریب فیه هدی للمتقین».

البته روش و چگونگی خیرخواهی‌ها، ابراز و مطالبه ممکن است در لایه‌ها و شکل‌های مختلف بروز و ظهور داشته باشد که بعضاً ظاهر و قالب آن ممکن است دچار اشکال باشد، اما افراد حتی نسبتاً آگاه و فهیم از دلسوزی‌ها که به اشکال متعدد ظاهر می‌شوند، بطن مطلب را گرفته و برای بهره‌وری و بزرگ‌تر کردن خود به‌کار می‌بندند که نقطه پست و سیاه آن، آموختن ادب از بی‌ادبان است.

خیرخواهان برای انسان‌ها به اعتیاری به دو بخش تقسیم می‌شوند؛ بخش نخست خیرخواهانی که در خیرخواهی آنان (در نیت و روش) هیچ‌گونه خلل و اشتباهی راه ندارد، مانند خیرخواهی پیامبران، ائمه معصومین علیهم‌السلام و در رأس آنان خداوند که خالق هستی است، بخش دوم پدران، مادران، علما، معلمان و مصلحان اجتماعی هستند که گذشته از نیت و دلسوزی آنان، ممکن است در اصل مطلب یا روش دچار اشتباهاتی هم باشند.

آنچه مبرهن است اینکه بهره‌مندی از خیرخواهی نعمتی است که توفیق و لیاقت می‌خواهد، خداوند از باب خیرخواهی مطلق، روزه گرفتن را برای ما قرار داده و صریحاً فرموده صوم را برای شما قرار دادم باشد که تقوا پیشه کنید، این و امثالش نوعی خیرخواهی است که تعبیه‌کننده دنبال هیچ‌گونه سود و یا متحمل زیانی نیست، در درجه بعدی اعاظمی چون حسین‌ابن‌علی علیه‌السلام همه‌چیز را فدا می‌کنند برای سعادت ما در حوزه اندیشه، عمل، دنیا و آخرت و در جایگاه‌های پایین‌تر پدران، مادران، علما و مصلحان اجتماعی هم در این‌راستا چنین حالتی دارند.

چه خوب است در این روزهای میهمانی خدا بیش از گذشته به اندیشیدن بها دهیم و از سر سفره الهی فلسفه حیات را درو کنیم و پذیرای خیرخواهی پروردگار باشیم؛ قبول بفرمایید قاطبه ما در اموری غوطه‌ور شده‌ایم که همچون کف روی آب در آینده‌ای نه‌چندان دور محو می‌شوند و ما می‌مانیم و دست‌های خالی برای پاسخ‌گویی، همین بلای کرونا چه کسانی را راهی عقبی کرد که ما اساساً فکرش را نمی‌کردیم. جا دارد بگوییم خوشا به حال آنان که خیرخواهی‌های همه، به‌خصوص نوع الهی‌اش را در بر گرفته و برای معنا دادن به زندگی دنیوی و اخروی خود تقوا پیشه کنند که مهم‌ترین چیز را می‌توان در آن جستجو کرد؛ امید است از این گروه بوده و بشویم، ان‌شاءالله.