فراغ یار

پس از مدتی که باز آمد عتاب آغاز کرد که: در این مدت قاصدی نفرستادی. گفتم: دریغ آمدم که دیدهٔ قاصد به جمال تو روشن گردد و من محروم.
یار دیرینه مرا گو به زبان توبه مده .....................................که مرا توبه به شمشیر نخواهد بودن
رشکم آید که کسی سیر نگه در تو کند ..............................باز گویم نه که کس سیر نخواهد بودن