همه ما وقتی در خیابان و جاده با خودرو در حال تردد هستیم به ترکها و چالههای ریز و درشتی برمیخوریم، ریزترین ترک در پوشش آسفالت زمینهساز ترکهایی بزرگتر است و در نهایت کار به جایی میرسد که بخشی از آسفالت کنده میشود و ما با صحنه آشنای جادههای پر چاله روبهرو میشویم. توجه به معضل ترکخوردگی آسفالت، سالهاست ذهن پژوهشگران را به خود مشغول کرده است. در این بین علی قنبری یکی از مخترعان و پژوهشگران ملایری است که سالها برای طرح خود زحمت کشیده و توانسته در سال 98 برای نخستینبار در کشور با تولید قیر خودترمیمکننده پیشرفته، تحول عظیمی در دنیای آسفالت و قیر و روزنه امیدی در دل راهدارها ایجاد کند. وی درباره تولید این محصول در گفتوگو با خبرگزاریها و مطبوعات در آن سالها اظهار کرده بود که با توجه به آسیبپذیری آسفالتهای خیابانها و بزرگراهها ما توانستیم با بهکارگیری دانش بومی در کشور برای نخستینبار قیر خودترمیمشونده تولید کنیم. وی با اشاره به این موضوع که برای تولید انبوه نیاز به حمایت داریم، خاطرنشان کرد: برای این محصول فناور، تقاضا از کشورهای خارجی وجود دارد ولی ما در نظر داریم تا بتوانیم این محصول را در کشور به تولید انبوه برسانیم. این پژوهشگر ملایری اظهار کرد: مقاومت در برابر ترکخوردگی، بهبود خواص رئولوژیکی و خواص فیزیکی، مقاومت در برابر آسیبهای رطوبتی و ترمیم آسیبدیدگیها با عمر چندبرابر ازجمله مزیتهای تولید قیر ترمیمشونده است. قنبری ضمن اشاره به این موضوع که قیر ترمیمشونده در مناطقی که بارندگی زیاد دارد کمترین آسیب را میبیند، گفت: این ماده دارای خاصیت کشسانی است و وقتی با قیر خالص ترکیب میشود کاملاً همگن شده و با خود قیر خالص هیچ فرقی ندارد. وی بیان کرد: با توجه به مقاومت بالای این محصول، در فرودگاهها بسیار کاربردی است و عمر طولانی در برابر آسیبدیدگی دارد. وی یادآور شد: در صورت فراهم شدن بسترهای لازم برای تولید انبوه این محصول میتوانیم نیروی انسانی جذب کنیم و اشتغالزایی داشته باشیم. حالا با گذشت نزدیک به چهار سال از ثبت اختراع این محصول دانشبنیان، برآن شدیم در صحفه کار و دانش، با این فناور جوان گفتوگویی در خصوص پیشرفتها و نحوه تولید این محصول گفتوگو کنیم اما با لحن گلایهآمیز مبنی بر عدم حمایت برای دستیابی به تولید انبوه این محصول، از گفتوگو سرباز زد و عنوان کرد که تمایلی به مصاحبه ندارد. علی قنبری با بیان اینکه تمامی هزینههای ناشی از ثبت این اختراع توسط اعضای تیم تأمین شده و تاکنون هیچ حمایتی از سمت ارگانهای دولتی دریافت نشده،گفت: تاکنون هیچ حمایتی برای راهاندازی خط تولید این اختراع صورت نگرفته و دیگر تمایلی به صحبت درباره این محصول دانشبنیان ندارد، این در حالی است که کیفیت محصول را نیز طی چندسال گذشته ارتقا داده و توانستهایم این قیر خودترمیمشونده را با شاخص ضد یخ بودن تلفیق کنیم. وی هدف صاحبان این نوع ایدهها را تولید محصولی کارآمد برای حل مشکلات مردم و نه درآمدزایی آن عنوان کرد و گفت: حمایت از این نوع ایدهها سبب رشد و پیشرفت جوانان و افزایش عملکرد صنعت و تجارت خواهد شد اما گویی تمایلی برای استفاده از فناوری نیست چراکه پیگیریهای ما تا سطح دفتر معاونت علمی ریاست جمهوری نیز پیش رفت اما نتیجهبخش نبود. حال این سؤال مطرح میشود که ما چه بر سر جوانان نخبه این مرز و بوم بهعنوان مسئول و مدیران میآوریم که تا این حد دلسرد شده و حتی حاضر به گفتوگو درباره زحماتشان نیز نمیشوند؟ مگر نه اینکه تنها در یک فقره معابر شهری تا به حال آسفالت خیابانها و معابر کیفیت، دوام، پایداری و ماندگاری لازم را نداشته و مقاومت نکردهاند، زیرا ما دائماً شاهد حضور کارگران در سطح شهر هستیم که خیابان را به علت تعمیر و روکش کردن آسفالت بستهاند. از طرفی هزینههایی که صرف این کار میشود از خرید مصالح و مواد اولیه لازم گرفته تا دستمزد کارگران، خرید وسایل مربوطه و همچنین زمان زیادی که صرف اختلال در رفت و آمد مردم شهر میشود و زمان زیادی بر روی این گار گذاشته میشود، همهساله ضررهای جبرانناپذیری را به شهرداریها تحمیل میکند. از طرفی هم طبق آمارهای ارائهشده از سوی محققان، سالانه نزدیک به 80 هزار تصادف به علت خرابی آسفالت معابر در کشور رخ میدهد که این تصادفات بالغ بر 22 هزار مجروح دارد، البته رسمی بودن یا نبودن این آمار مشخص نشده در حالی که در کشورهای توسعهیافته سالیان زیادی است که توجه ویژهای به آسفالت معابر دارند و بهصورت مستمر در پی افزایش استانداردسازی و افزایش طول عمر آسفالت با روشهای علمی و آکادمیک هستند چون آسفالت که بهعنوان آخرین مرحله راهسازی است، باید دوام زیادی داشته باشد تا از این طریق خسارات جانی و اقتصادی کمتری بر جامعه تحمیل شود. اما آنچه مسلم است اینکه به گفته کارشناسان در حال حاضر عمر مفید آسفالت در ایران کمتر از یک سوم استانداردهای جهانی بهدلیل عدم کیفیت مصالح آن همچون قیر است، این عدم کیفیت تنها به معابر شهری ختم نمیشود بلکه متأسفانه عمر متوسط راههای برونشهری در ایران نیز تنها سه تا چهار سال است، در حالی که متوسط عمر آسفالت در سایر کشورها بین 10 تا 15 سال است که از این طریق سالانه بالغ بر هزاران میلیارد تومان هزینه بر کشور تحمیل میشود. بر این اساس بازهم از مدیران مرتبط با این حوزه از استاندار بهعنوان مقام ارشد اجرایی در استان و شهردار همدان گرفته تا مسئولان این بخش در سطح کلان یعنی معاون علمی ریاست جمهوری تا مدیر پارک علم و فناوری استان میپرسم که چرا یک محصول دانشبنیان کاربردی با صرفهجویی اقتصادی بالا و وجود دانش بومی آن نباید مورد حمایت قرار گیرد؟ مگر نه اینکه در هر جلسهای بخشی از صحبت این عزیزان به حمایت از شرکتهای دانشبنیان در پایه شعار سال استوار است و حرفهایشان در حد شعار بسیار زیبا و ستودنی؟
|