«وقتی ما نیستیم» روایتگر دغدغه‌های نوجوانان و جذاب برای مخاطب

نمایش «وقتی ما نیستیم» به روایت یک مدرسه دخترانه می‌پردازد. این نمایش، شخصیت‌های مختلفی مانند دانش‌آموزان، معلم، ناظم و سرایدار را به خوبی نشان می‌دهد در این نمایش اشاره‌ای نیز به دوران کرونا و ورود این ویروس منحوس به کشور و تاثیراتی که بر زندگی افراد می‌گذارد را بیان می‌کند.نمایش دغدغه‌ها، ذهنیت‌ها و آنچه که نوجوانان به عنوان افرادی که در هر زمینه آینده‌ساز هستند و نیازمند، آموزش و آماده سازی اند را بیان می‌کند.

در حوزه استعدادیابی و ساخت افرادی که بتوانند در حوزه تئاتر موفق باشند نیز گام خوبی را برداشته است ما در این نمایش تک تک کاراکترها را بررسی می‌کنیم همچنین به برخی از مشکلاتی که افراد در خارج از فضای کاری شان دارند که منجر به برخی رفتارها در فضای کار میشود و باعث ارتباطات اشتباه آنها را نیز به دنبال دارد به خوبی به تصویر کشیده می‌شود.

در این نمایش نقش ناظم به گونه‌ای بررسی می‌شود که مخاطب می‌تواند با تفکری کوتاه به این برسد که دلیل برخی سختگیری‌ها و ایراداتی که در آموزش ما دیده می‌شود اکثر اوقات دلایل شخصی است که این نمایش ناخودآگاه افراد را نیز در این خصوص درگیر می‌کند.شخصیت ناظم قصه به‌گونه‌ای است که او در حقیقت شخصی مهربان شعردوست و لطیف است اما به دلیل برخی مشکلات که در زندگی دارد ترجیح می‌دهد متفاوت به نظر برسد. این نمایش همچنین شرایط سرایدار مدرسه و مشکلاتی که متحمل می‌شود را نیز به خوبی نشان می‌دهد.

به نظر می‌رسد «وقتی ما نیستیم» به دنبال تحریک اندیشه مخاطب است تا افراد به خیلی از مسائل پیش‌پا‌افتاده اما مهم به خوبی فکر کنند در این نمایش با شیوه خاص به دوران کرونا اشاره می‌شود و دانش‌آموزان مدرسه‌ای که قرار است در روز شنبه به اردو بروند و شور و اشتیاق دانش‌آموزان را نشان می‌دهد که با آمدن کرونا این اردو و حتی دوستی‌ها، کنار هم بودن‌ها، به یک آرزو تبدیل می‌شود و می‌خواهد به نوع دیگری به انسان‌ها تذکر دهد که زندگی اجتماعی و بودن در جمع یکی از بهترین نعمات برای انسان است.

این تئاتر توانست با مخاطب ارتباط خوبی برقرار کند به طوری‌که در هنگام طرح مطالب طنز به راحتی از مخاطب خنده می‌گرفت یا در لحظاتی که غم یا ناراحتی را القا می‌کرد، سکوت سالن نشان‌دهنده ارتباط خوبی بود که آنها با داستان برقرار کرده بودند.

نویسنده نمایش «وقتی ما نیستیم» در این خصوص گفت: این اثر ماحصل کار بچه‌های کلاس بازیگری پیشرفته در آموزشگاه و موسسه هنرهای نمایش توانش است که دراین کارگاه بچه‌ها زیر نظر آقای داوود زارع شروع به اتود زدن کردند و چون این موضوع همزمان با دوران کرونا بود بیشتر بچه‌ها در خصوص این دوران و دلتنگی هایشان پیشنهاد می‌دادند و اجرا می‌کردند.

نرگس اصغری ادامه داد: پس از اجرای این نمایش پیشنهاد شد برای ماندگاری بیشتر کار علاوه بر مسائل کرونا به مسائل آموزشی نیز پرداخته شود تا کار ماندگارتر شود که این کار به طوری نوشته شد تا در تصویر‌های مختلف دغدغه‌ها و مشکلات نوجوانان به طور ویژه مطرح شود.

اصغری با بیان اینکه در نظام آموزشی ما نقصان زیادی را شاهد هستیم افزود: این نظام آموزشی به گونه‌ایست که نمی‌تواند بچه‌ها را جذب مدرسه کند.

وی در خصوص امکانات سالن مجتمع بوعلی که در اختیار آن‌ها قرارگرفته بود گفت: مسئولان همکاری خوبی را با ما داشتند ولی از نظر امکانات حتی در تهران هم امکانات سالن جالبی را شاهد نیستیم و این فضا نیز نقص‌هایی داشت البته در تهران ما به ایرادات سالن آشنایی داریم و با علم به آن اجرا را در نظر می‌گیریم که در همدان با نقص‌های سالن آشنا نبودیم.

اصغری با بیان اینکه اگر کمبود‌ها کمتر شود و مثلا سیستم صوت سالن ارتقا بیابد تا صدا به خوبی منعکس شود بهتر است تصریح کرد: البته این سالن در حال آماده‌سازی برای اجراست اما در حال حاضر آماده نیست.این سالن نیازمند ویدیو پرژکتور و فضای نور مناسب برای بهبود اجراست.

وی در خصوص فضای کف سالن که مناسب نبود افزود: انتظار می‌رود کفسازی سالن مناسب اجرا باشد تا بتوان راحت‌تر و بی‌دغدغه‌تر اجرا کرد زیرا به منظور شفافیت سالن روی سن گازوئیل ریخته شده بود که می‌توانست برای هنرجو‌ها مخاطره‌آمیز باشد که ما تا رفع آن اجازه اجرا ندادیم و بعد از رفع مشکل اجرا داشتیم.